Nefrolitiazis, böbreği etkileyen en yaygın durumlardan biridir ve yüksek nüks riski ile karakterizedir. Tiazid diüretik ajanlar, böbrek taşlarının nüksetmesini önlemek için yaygın olarak kullanılmaktadır, ancak bu tür ajanların plasebo ile karşılaştırıldığında etkinliğine ilişkin veriler sınırlıdır. Ayrıca, doz-yanıt verileri de sınırlıdır.
Bu çift kör çalışmada, tekrarlayan kalsiyum içeren böbrek taşı olan hastaları günde bir kez 12.5 mg, 25 mg veya 50 mg hidroklorotiyazid veya günde bir kez plasebo alacak şekilde rastgele atadık. Ana amaç, böbrek taşlarının semptomatik veya radyolojik nüksünün bir bileşimi olan birincil son nokta için doz-yanıt etkisini araştırmaktı. Radyolojik nüks, görüntülemede yeni taşların ortaya çıkması veya temel görüntüde gözlemlenen önceden var olan taşların büyümesi olarak tanımlandı.
SONUÇLAR
Toplamda 416 hasta randomizasyona tabi tutuldu ve medyan 2,9 yıl takip edildi. Plasebo grubunda 102 hastanın 60’ında (%59), 12,5 mg hidroklorotiyazid grubunda 105 hastanın 62’sinde (%59) birincil son nokta olayı meydana geldi (oran oranı – plasebo, 1,33; %95 güven aralığı) [CI], 0,92 – 1,93), 25 mg grubunda 108 hastanın 61’inde (%56) (oran oranı, 1,24; %95 GA, 0,86 – 1,79) ve 101 hastanın 49’unda (%49) 50 mg grubu (hız oranı, 0.92; %95 GA, 0.63 ila 1.36). Hidroklorotiyazid dozu ile bir birincil son nokta olayının meydana gelmesi arasında bir ilişki yoktu (P=0.66). Hipokalemi, gut, yeni başlayan diabetes mellitus, deri alerjisi ve başlangıç seviyesinin %150’sini aşan bir plazma kreatinin düzeyi, plasebo alanlara göre hidroklorotiyazid alan hastalarda daha yaygındı.
SONUÇ
Tekrarlayan böbrek taşı olan hastalar arasında, günde bir kez 12.5 mg, 25 mg veya 50 mg hidroklorotiyazid veya günde bir kez plasebo alan hastalarda nüks insidansı önemli ölçüde farklı görünmemektedir. (İsviçre Ulusal Bilim Vakfı ve Inselspital tarafından finanse edilmiştir; NOSTONE ClinicalTrials.gov numarası, NCT03057431. )
